Որ մարդիկ գնում են ամառային արձակուրդի, դա հասկանալի է։ Բայց որ քաղաքական դաշտն է գնում ամառային արձակուրդի, դա զավեշտալի է...

Հուլիսի 8-ը հայ արձակի մեծագույն վարպետ Ակսել Բակունցի մահվան օրն է: Այս վերջին բառակապակցությունը մեծ վերապահությամբ կարելի է օգտագործել, քանզի արձակագիրը զոհ գնաց ստալինյան բռնաճնշումներին, ավելի ստույգ՝ տխրահռչակ «եռյակի» վճռով գնդակահարվեց: Իսկ դրան նախորդել էին տանջալից հարցաքննությունները, անմարդկային կտտանքները, անհիմն մեղադրանքները՝ «կարված» սուտ մատնություններից: Ամեն կերպ իր անմեղությունն ապացուցելու՝ բարձրագույն տարբեր ատյաններ հղած նրա նամակները ևս սպասված արդյունքը չտվեցին:

Ոչինչ հանգիստ չի տրվում։ Որևէ բանի հասնելու համար պետք է ունենալ ծով համբերություն և աներևակայելի աշխատասիրություն։ Այս երկուսի բնավորությունների ծնունդը հաղթանական է։

Երեկ իմ «ամենախենթ» ընկերներից Վահրամ Լալայանի ծննդյան օրն էր:

Մարդկության պատմության մեջ իշխանությունների կողմից խոշորամասշտաբ սուտն ու կեղծիքի հեղեղը ինդիկատորներ են, որոնք խոսում են գործերի վատ լինելու մասին։

Իմ հայրենի գյուղի Վարդավառի մասին եմ ուզում պատմել, որը գյուղի բարբառով կոչվում է Վարդեվար։

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության տարիներին պարգևավճարի ինստիտուտը վարկաբեկվեց. այն դարձավ ոչ թե լավ աշխատանքը խրախուսելու միջոց, այլ կոռուպցիոն մի գործիք, որի միջոցով Փաշինյանը կառավարելի է պահում պետական համակարգը, սեփական թիմը:

Հայերը վաճառում են ամեն ինչ. անօթևանների համար կառուցված բնակարաններ, շինհրապարակներից գողացած արմատուրներ, զինվորական գրքույկներ, դիպլոմներ, թեկնածուական ու դոկտորական աշխատանքներ։

Ղևոնդ Ալիշանը (հայ բանաստեղծ, բանասեր, պատմաբան, աշխարհագրագետ, թարգմանիչ) Վենետիկի Մխիթարյան միաբանության անդամ է: Ալիշանը գրական ասպարեզ է իջել որպես բանաստեղծ։ Շարունակելով Մխիթարյանների գրական ավանդները՝ սկզբում գրել է կրոնական թեմաներով, գրաբարով։